Naglalakad ka sa daan. Sa paglalakad mo, may nakita kang mama na nagtitinda ng ibon. Bumili ka ng isa, at nagpatuloy ka na sa paglalakad. Sa paglalakad mo, kasama mo na yung ibon. Syempre makakaramdam ka ng saya dahil sa presensya nyang nakakaaliw. Pero biglang umulan, naghanap ka ng masisilungan at aksidente mong nabitawan yung ibon. Syempre, lilipad na iyon. Wala na sa kamay mo. Nang tumigil yung ulan, dalawang bagay lang ang pwede mong gawin, magpaka-stuck sa lugar na yun at umasang lilipad pabalik sayo yung ibon o didiretso ng paglakad na wala na yung ibon?
Just think of this, as they say, we meet them either to learn something from them or makasama pa rin natin sa paglalakad ng buhay. We still have the same life before sya dumating at after nya mawala. It’s just that, there is this certain point of our life na darating sya at medyo maiiba yung paraan natin ng pagtahak sa buhay na ito. At there is also this point na maaari syang umalis.
They say, people just come and go. And it is still up to us whether we will continue our life miserable, missing that person or being happy because we are given the chance to meet and love them.
.jpg)
0 comments:
Post a Comment